Сказка старого Багдана


- Деда, а дела, раскажы скаску какуюнить - клянчил Бальшой Грызь сидя на дедавых каленках.
- Ну аткуда я тибе скаску вазьму? я ж их и низнал никагда - пытался атмазаца старый Багдан.
- Ну хоть штонибуть раскажы - ниунимался Бальшой Грызь.
- Ну ладна, слухай старую историю... Была эта давным давно... настолька давно, што фте дримучии вримина нислышали нитолька пра лиги, а дажэ пра Пируна и дивныи ярмарачныи тавары... хадили фсе с магазинным кастам и нижалавались нажызнь патаму што другой низнали. Пришол я какта фту дивную пору аситра парыбачить вжэмчугах, а там куявы. Да нипроста куявы, а банда: аргомный (па тем вриминам) ужасна барадатый куяф да пара иво магаф-стажораф (нинамнога меньшы самаво иво) дапинывали пару скромных капатилей. "Эй, куявы, падхади па аднаму" закричал я страшным голасам и, с разбегу запрыгнуф на адну из куяфских каняшэк, атвесил падзатыльник перваму папафшэмуся магу. Ат ниажыданасти он упал накаленки перид артанским капатилем, катораму толька што сабирался устроить крававае фаталити. Артанин нидолга был фсастаянии афигивания ат вида пдшэва ниц куява, патамушто был очинь быстра затоптаный барадатым куявам, каторый был очинь агарчён угонам каняшки и быстринька бижал наказывать маладова артанскава фулюгана-разбоя, тоисть миня. Долга я ускакивал ат трёх абазлёных куяф на трафейнай лашадке, гиройским фальцэтам призывая фсех пападафшых фполе зрения артан звать падмогу вжэмчуга. А между тем куяфскии заряды магии инагда дастигали цэли, непричиняя аднака асобава вреда (толстая браня, пакрывафшая маё тела с ног да шэи, сильна их распыляла и большэ миня шатала ат собствинай нагласти, кагда, праскакивая внипасрецтвинай близасти ат каво-нить ис куяф, я знакомил их с адним ис сваих мичей или батинкаф). Да и лашадка трафейная, ни ащущая привычных шпор, нет-нет, да и пакусывала закованае фсталь калена, за што сразу палучала прамеж ушэй.
Ниизвесна сколь долга бы прадалжалась эта бизабразие, но, толи призывы а помащи дастигли нужных ушэй, толи проста набралась дастатачна искатилей приключений и лицэбоеф, но набиригу речки паявилась изрядная група харашо вааружоных байцоф. Посли их паявления куявы, аказафшыися в резкам меньшынстве, вдруг какта сразу патиряли интирес ка мне и резвым кролем атправились в Барбусию к васкришальнаму камню...
А куяф барадатый посли таво рос-рос, да и вырас настолька, што зимля иво диржать пиристала. Пришлось смастирить дляниво пастамент наплощади сталицы куяфскай и паставить заместа памитника.
на этам старый Багдан закончил расказ и крепка задумался ап чёмта сваём, старикофскам, а Бальшой Грызь атправился гулять па акреснастям размышляя, што жэ эта за такой куяф, што наплощади стаит аки памитник.




Яндекс.Метрика